Субҳи рӯзи истироҳат ҳама барои рафтан ба макони зебоманзар омода буданд ва ба сохтани гурӯҳи дурӯзаи берунӣ ва машғулиятҳои бозӣ шурӯъ карданд.Шарикони ширкатҳои иттифоқӣ ба гузаронидани чорабиниҳои ҷолиби тимибинӣ шурӯъ карданд.Дар баробари ин, фаъолият байни дилу қалби ҳар кас фосиларо мекашад.Ҳар кас ба намоиш додани истеъдоди худ ва якҷоя бозӣ кардан шурӯъ карданд.Мо ҳамеша як оила хоҳем буд.

Дар рӯзи офтобии осмони софу беғубор мо ба фаъолияти кӯҳнавардӣ шурӯъ кардем.Дастаи чавону пургайрати Велварс ба куххои чукур омада, ба кухнавардй шуруъ намуд, ки дар он чо иклими салкин ва манзараи зебост.

Ҳама ба зинапоя баромаданд, то худро озмоиш кунанд, манзараҳои зеборо тамошо кунанд ва сабтҳои таърихии тамаддуни Чинро эҳсос кунанд.Дар ин бригада ба гайр аз ташкили кух-навардй, рафтинги хавасмандкунанда низ ташкил кардем.Дар рафти ба кухнавардй коргарон ба хамдигар ёрй расонда, ба хамдигарро рухбаланд мекарданд.

Ҳангоми эҳсос кардани бари оксигени табиӣ, он на танҳо аз бадан ва ақл лаззат мебарад, балки эҳсосоти ҳамдигарро афзоиш медиҳад.Дар чорабинӣ ҳама озодона суханронӣ намуда, фазои созгор ва ҳамфикрии коллективиро ба вуҷуд оварданд.Ин чорабинй бомуваффакият анчом ёфт, вале шавку хаваси мо хомуш нашудааст.Биёед дилҳои худро ҷамъ кунем ва якҷоя кӯшиш кунем, то якҷоя бо ширкат дурахшон эҷод кунем.